Emek

Bağların doldurduğu vadide tek bir ağaç,

Ne aklında var meyve vermek

Ne gölge yapmak

Ama tohum bırakmak ister

Suyunu sevmez toprağın

Üzümler uzakta.

En ufak bir esintide gürler yaprakları

Fırtına uğramaktan vazgeçer

Asmalar yağmur bekler, toprak vermez darı

Ağaç mutlu, ağaç yalnız

Ağaç asmadan, asma ağaçtan

İnsanlık emekten medet umar.

Karaorman

Tüm gündüzler yetmedi,

Ne en açık renkli şaraplar,

Ne sarı renkli kadınlar,

Ne gözler yakan güneşler

Hiçbir şey yetmedi.

Bitmek bilmez göllerin,

Göllerin arasındaki patikaların

Ve patikalardaki kirazların,

Hiç durmayacak ırmakların,

Yetmedi aydınlatmaya rengini.

Ve işte şimdi, yıldızlar suskunken,

Güneşin en uzakta olduğu anda,

Seni aşıp gelen bir doğu rüzgarı

Tüm serinliğiyle samimi,

Bir tutam ışık getirdi 

Ve yetti her şeye,

Yetti gözlere, yetti kulaklara,

Yetti akla.