Yazmak

Kara bir cuma gecesi sonrasında okuma ve yazma isteğim derin bir yara aldı. Bir gölge gibi yaşamaya çalıştım, ürkütücü olan herşeyden korktum, işte benim bütün zayıflıklarımın ve hassaslıklarımın varabileceği en uç noktaya varmıştım. Dolmakalemin ucuna akan mürekkep gibiydi tüm bu duygusal akışım ve döküldüm.

Defalarca yazmaya çalıştım. Bazen yazabildim de ama olmadı ve sildim bir kez daha düşünmeden. Onu düşünmek, onun etkisinde bir kelime dahi yazmak istemiyordum artık. Yıllardır iyi ve kötü, güzellikleri ve çirkinlikleri ile sihirli bir değnek gibiydi yazarken ama artık ilerlemiyor kalem. Yazarken kalemin ve kağıdın sesi duyuluyor, bilgisayar tuşları büyük davullar gibi gürültülü oluyor. Yoruluyorum.

Ama yarım kalan projemi eski tutarlılığında devam ettirmek gerekiyor. Ondan ve ona dair oluşan duygularımdan fazlasıyım ben.

Herşeyin bedeli ödeniyor.. Eninde sonunda.