Güneş Atlantik'in üzerinde yavaşça yok olmaktaydı. Gelgitin ıslattığı genişçe plaj, Richard'ın açtığı şarapla aramdaki en uzun mesafeydi.
Bin küsür kilometrelik yolculuk sonrasında Tariffa'ya varmıştım. Rio Jara kıyısında ufak bir kamp alanında çadırımı kurmuş, Güneş'in son anlarının ve asla soğumayacakmış , asla durulmayacakmış gibi ılık, dalgalı ve bol köpüklü okyanusun tadına varmak için dörtyüz metre genişliğindeki bu plajı katetmiştim.
Geri döndüğümde, yaşlı Richard kendine çay yapmış, bana şarap açmıştı. Henüz yeni tanıştığım bu ihtiyar acaba ölümden mi korkuyordu ve şarap içmiyordu? Bu muhteşem manzara, bir kaç sivrisineği saymazsak herkesle geçinebilecek bu sıcak ama terletmeyen doğa ona huzur ve yaşam enerjisi verirken, ben neyi kutlamak, ya da neyi unutmak istiyordum?
Richard, Londra'da aldığı hikaye anlatıcılığı dersinin etkisi ile olsa gerek hayatının çeşitli dönemlerinden hikayeler anlattı. Bana milyonlarca yıl uzakta olan günleri dün gibi hatırlıyor ve 1966'da İstanbul'a olan uçuşundaki yemeğe kadar tüm detayları anlatıyordu. Ben geleceği düşünürken o tam tersi, geçmişte arıyordu gecenin mutluluğunu.
Seksenaltı yaşındaki ihtiyar kırlaşmış sakallarını bir çizgi yapmak istermişçesine sıkarak düzeltti. Uzunca sayılabilercek bir sessizlikten sonra, karavanına nasıl güneş enerji sistemi taktığını ve insanlardan nasıl izole olduğunu anlattı. O Darjeeling çayını içerken şarabımı bitirmek üzereydim. yarının planını yapmam gerekiyordu: yamuk bir maşayla fazla km yapamazdım. Önümde zorlu bir yokuş vardı, frenlerimin biri kullanılamaz durumdaydı, muhtemelen İspanya'daki son bisikletli günümdü.
Uykuya dalmadan düşündüm: yanımdaki parselde muhtemelen iki aydır park halinde olan bu karavandaki adam 86 yaşında, birazcık yuvarlamayla bir asırlık tecrübe şimdi orada huzur içinde uyuyordu. Sağlıklı görünse de yaşlı olduğu gerçeği pekala belli oluyor. 1999 model bir FIAT karavanın içinde, sevdiklerinden iki bin kilometre uzaklıkta burada beynindeki düşünceler ve geçmişindeki hatıralar harmanlanmış birşekilde uykuya dalmamış, dalmış olsa bile benden çok daha zengin rüyalar görme ihtimali var. Bu düşünce silsilesinden sonra, insanların bu ve benzer sebeplerden yaşlılara saygı duyduğuna karar verdim.
Bin küsür kilometrelik yolculuk sonrasında Tariffa'ya varmıştım. Rio Jara kıyısında ufak bir kamp alanında çadırımı kurmuş, Güneş'in son anlarının ve asla soğumayacakmış , asla durulmayacakmış gibi ılık, dalgalı ve bol köpüklü okyanusun tadına varmak için dörtyüz metre genişliğindeki bu plajı katetmiştim.
Geri döndüğümde, yaşlı Richard kendine çay yapmış, bana şarap açmıştı. Henüz yeni tanıştığım bu ihtiyar acaba ölümden mi korkuyordu ve şarap içmiyordu? Bu muhteşem manzara, bir kaç sivrisineği saymazsak herkesle geçinebilecek bu sıcak ama terletmeyen doğa ona huzur ve yaşam enerjisi verirken, ben neyi kutlamak, ya da neyi unutmak istiyordum?
Richard, Londra'da aldığı hikaye anlatıcılığı dersinin etkisi ile olsa gerek hayatının çeşitli dönemlerinden hikayeler anlattı. Bana milyonlarca yıl uzakta olan günleri dün gibi hatırlıyor ve 1966'da İstanbul'a olan uçuşundaki yemeğe kadar tüm detayları anlatıyordu. Ben geleceği düşünürken o tam tersi, geçmişte arıyordu gecenin mutluluğunu.
Seksenaltı yaşındaki ihtiyar kırlaşmış sakallarını bir çizgi yapmak istermişçesine sıkarak düzeltti. Uzunca sayılabilercek bir sessizlikten sonra, karavanına nasıl güneş enerji sistemi taktığını ve insanlardan nasıl izole olduğunu anlattı. O Darjeeling çayını içerken şarabımı bitirmek üzereydim. yarının planını yapmam gerekiyordu: yamuk bir maşayla fazla km yapamazdım. Önümde zorlu bir yokuş vardı, frenlerimin biri kullanılamaz durumdaydı, muhtemelen İspanya'daki son bisikletli günümdü.
Uykuya dalmadan düşündüm: yanımdaki parselde muhtemelen iki aydır park halinde olan bu karavandaki adam 86 yaşında, birazcık yuvarlamayla bir asırlık tecrübe şimdi orada huzur içinde uyuyordu. Sağlıklı görünse de yaşlı olduğu gerçeği pekala belli oluyor. 1999 model bir FIAT karavanın içinde, sevdiklerinden iki bin kilometre uzaklıkta burada beynindeki düşünceler ve geçmişindeki hatıralar harmanlanmış birşekilde uykuya dalmamış, dalmış olsa bile benden çok daha zengin rüyalar görme ihtimali var. Bu düşünce silsilesinden sonra, insanların bu ve benzer sebeplerden yaşlılara saygı duyduğuna karar verdim.
No comments:
Post a Comment