Yıllar önce Anadolunun ücra kasabasında doğduğumda beni
nasıl bir gelecek bekliyordu bilinmezdi. Ümit böyle birşeydi, herşey olabilirdi
ufacık bir bebekten. Gelecek bir amaç olmamıştı annem ve babam için, onlar
mutluydu, sadece beni gördükleri için, bana sahip oldukları için. Ben herşeyden
habersiz daha ilk dünyevi kaygılarım olan açlık, sıcaklık vs. gibi sebeplerden
ağlamışımdır büyük ihtimal. Benim ağlamam bile onları mutlu etmiş olabilirdi,
yaşayan birşeyleri vardı artık.
Zaman denilen kavram yüzlerce tonluk bir yük treni gibi ağır
da olsa kesintisiz ilerlerdi. Hiç durmadı, sonunda denize döküleceğini bilen,
cılız bir şekilde doğduktan sonra denize yaklaştıkça hızlanan ve gürleşen bir
ırmak gibiydim.
Sonra bir çok şey öğrendim. Sevmeyi, sevilmeyi, fotoğraf
çekmeyi, sevip sevilirken beraber fotoğraf çekmeyi öğrendim. Müzik dinledim
bütün bunlar aynı anda bile oluyordu. Yük treni son istasyonuna gayet uzak da
olsa her an bozulabilirdi, böyle bir gerçek vardı, yaşam ilkokulda sınıf
arkadaşımı kaybettirerek bu gerçeği bana yavaş yavaş anlatmaya çalışmıştı
belki.
Yatılı okulda öğrendim insanlar hakkında bir çok şeyi. Nasıl
büyük değişimler yaşayabileceklerini, değer verdikleri şeylerin ne kadar geçici
olduğunu, milyonlarca kez aynı hatayı yapabileceklerini ilk orada gördüm. Dünyanın
o kadar kontrol edilebilir olmadığını, çünkü henüz ilk adım olan kendi kendini
kontrol etmekte bile ne kadar çok sıkıntı yaşadığını gördüm üstadın bahsettiği “Büyük
İnsanlık”ın. Yine de en sıkı dostlukların burada oluştuğunu gördüm. Sonradan
kırılsa bile bu dostuluklar insana ne kadar çok şey katabileceğini gördüm.
Bundan sonra sıkı dost kazanmanın ne kadar zorlaştığını ise anlayalı çok
olmadı.
Üniversite ise lisenin devamı gibiydi sanki. Hep büyüdüm,
sürekli büyüdüm. Gündüz geceye dönerken saçlarım mı beyazlıyordu sanki? Bu kadar
gençken?
Tırmalamak denilmese de hayatta kalmak için bir çok
fedakarlık yapıyoruz. Günün en verimli saatlerinde çalışıyoruz, sırf geri kalan
kısımlarında-uyku dahil-rahat bir yaşamımız olsun diye.
Çalıştığım yerlerin benim yumurtamın alınmasının beklendiği
kümes gibi olduğunu farkettiğimin üçüncü günü yüksek katlı işyerlerine uzunca
bir süre dönmemek üzere veda ettim.
Sonra insanlar gelmeye ve gitmeye devam ederken benim
sevdiğim içkiler, tatlar daha az değişti. Müzikler kulağımın içinde en eski
tınıları bırakıyordu. Müzik zamansız bir şey. Pop müzikten bahsetmiyorum tabi,
ucuz şarabın ömrü vardır, kalitelinin ise ömrü değerdir.
--
Sonra kış olunca daha az kar yağan bir kente geldiğimde
aslında burada farklı bir soğuk olduğunu gördüm. İçinde bulunduğum şehir başta
beri büyük gelmişti bana, her gördüğüm kare eşsiz idi. Eşsiz derken mükemmel
gibi bir anlam olsa da, değil. Bir gün daha sıcak, daha karanlık, yalnız
olabileceğim bir yer istedim ve ilk karanlık odamı böyle kurdum.
Derme çatmaydı ilk karanlık odam. Pencereleri kargo
poşetlerinin siyah yüzü ile kaplanmış, arkadaştan alınmış eski bir sovyet
agrandizörü ile yapılmaya çalışılan bir tutkumdu. Ama benim odamdı, karanlık yüzünden sabahları uyanamadığım, işe
geç kaldığım yerdi. Orada dünya ters dönse ben düşmezdim.
Olmadı, birlikte olduğum insanla uyuşmazlık öyle bir
seviyedeydi ki kötü son diye birşeyin olmayabileceğini anlamış oldum.
Dünya dönerken tren ilerliyordu. Ben büyüyor ya da
yaşlanıyordum. Elimdeki makineler değişse de hep güzel kareler peşinde idim.
Kar yağıyordu Galata köprüsünde ve ben saatlerce bekliyordum. İstanbul puslu
oluyordu hep, ben bunu seviyordum. Hep bir titreyen sokak labası arayıp
altındaki hüzünü anlamaya çalışıyordum. Sıkışık sokakların birinde bir apartman
dairesinde oturup yazan Oğuz Atay’dan, güneşsiz rahat etmeyen Sait Faik’e kadar
bir arayış içerisindeydim. Karaköy’e yaklaşan kruvaziyer gemilerine pek anlamlı
bakmayan, yaktıkları ahşap kasalarla ısınan olta balıkçılarını anlamaya
çalıştım.
Ve bütün bunlar olurken bir trompetçi kuruldu balıkçıların
arkasına, sakince, hava serindi o an. Yağmur bile yağabilirdi. Yere otururken
gökyüzüne baktı, trompetini silerken dikkatliydi.
Göz göze gelmiştik. Genç gibi dursa da en az 40
yaşlarındaydı. Kirli sakalları tahriş olmuş bir yüzden çıkıyor gibiydi bu zayıf
adamın. Trompete üflediğinde bir hüzün kapladı beni, kendisi de üzüldü. Yere baktı
dakikalarca, ben hasta olmayayım diye oradaki turşucudan aldığım turşu suyunu içerken
onu izliyordum, beni görüyordu.
Kafasında neler vardı hiç bilmiyorum, milyonlar birşeyin
telaşını yaşarken o neden böyle sakin ve hüzünlüydü.
Kadıköy vapuru yaklaştığında, ben batan duba iskeleyi
düşündüm. Çıkarmışlarmıydı onu? Bir de neden her vapur yanaşması bir tekrar
gibiydi. Kim yaşamın bir döngüden ibaret olmadığını düşünüyorsa vapur
iskelelerine gitsin. Ama karşıda oturan sevgilisinin geldiği zaman değil,
kimseyi beklemediği, tüm vapurun sıradan insanlarla dolu olduğu zaman gitsin.
Soğuk olunca farklı ayarları kullanmak gerekiyordu fotoğraf
çekerken. İnsanlara farklı davranmak gerekiyordu, sevgiliye fazla sarılmak,
bira değil şarap içmek, viskiye buz katmamak gerekiyordu. Soğuk olunca romantik
oluyordun ister istemez, çünkü hayatın tek kişi için fazla sıkıcı olduğunu
hissediyordun. Reddetsen de emin olamıyordun.
---devam edecek.
No comments:
Post a Comment