Ritüel I

Sanırım fotograf çekmekten çok fotoğraf basmayı seviyorum.  Analog makinede fotoğraf çektiğini anlayamıyorsun, ürünü göremiyorsun çünkü. Oysa karanlık odada uzun süredir beklediğin fotoğrafı görünce çok sevinirsin.. ve bu sevinci karanlık oda kapar. Satışçılar büyük satış yaptıklarında o ürünü üretenlerden daha çok hatır kazanır. Buna benzer.

Demek istediğim, aslolan baskıdır.

Aslında sağda solda okuyacağınız “karanlık oda teknikleri” vs. gibi yazılar kağıt ve film banyolarını son derece net şekilde anlatmışlardır. Hangi filmin hangi ışık değerlerinde hangi kimyasalla kaç saniye pozlanması yıkanması vs. herşey çok nettir. Ancak ben öyle çalışmıyorum genellikle. Genellikle diyorum çünkü bu yazıyı yazarken farkettim de film banyosu yaparken keyfi davranmaya pek cesaret edemediğim aklıma geldi. Geri dönüşü, alternatifi olmayan, belki de en önemli basamak film banyosudur. Bunu bilahare konuşuruz.

Ama kağıt banyosu öyle değildir. Loş kırmızı ışıkta, sonraki yazılarımda anlatacağım diğer iki element ile birlikte bir karanlık oda çalışması demek, aşk demektir. Belki aşktan fazlası. Belki değil kesin. Karanlık odada birisine aşık olabilirsin, ama aşık olduğun birisinde karanlık oda yapamazsın.. saçmalamamak lazım.

Kağıdın özelliğine göre görüntü birkaç saniyede oluşabilir ya da 10-15 saniye bekleriz ve yavaş yavaş oluşur. Hepsinin tadı ayrıdır. Eski sevgiliye karşı hassasiyetin varsa hemen sonuc veren kağıt kalbe iyi değildir. Ben de yavaş yavaş gelişleri seviyorum. Zaten bir çok ritüel sırasında zaman kavramı uçuyor.

Önce koyu renklerin gelişi, portre ise, saçlar ve gözler.

Burnunu seversen beklersin.

Sarışın ise işin zor, daha çok beklersin.

En iyisi sen, “Ritüel 2” yi bekle.